Dat de oudere/seniorhonden het in Roemenië zwaar hebben is iedereen bekend. In elk land zal dat hetzelfde zijn. Ze worden vaak onder de meest erbarmelijke omstandigheden gevonden en hun posten die ik op facebook maak, daar wordt veelvuldig flink op gereageerd; oh help asjeblieft, red hem/haar, enz enz. En dat doet onze engel uiteraard ook! Met hart en ziel helpt ze ze, maakt ze weer beter, transformeert ze tot weer prachtige honden!! Iedereen vindt dat fijn!
Maar daarna wordt het stil….
Ik krijg berichten als ja die hond vind ik geweldig maar ja die is al zo oud, daar kan ik nog maar even van genieten en dan moet ik weer pijnlijk afscheid nemen.. Ja, dat kan en dat klopt! Maar waar is je gevoel bij de eerste post dan gebleven? “Red hem!! Oh wat zielig! Dit verdient geen enkele hond!!”
Nu ze gered zijn is het dan ook goed genoeg voor ze? Houdt het daar op bij mensen?
Draai het eens om als je zegt; maar ik kan dan maar even van hun genieten. Hij/zij kan bij jou de meest gelukkige tijd van zijn/haar leven hebben en dat gun je hem/haar dan niet? Ben je nu niet even heel egoïstisch als je alleen aan jezelf denkt, aan het verdriet wat jij zult hebben als je weer afscheid moet nemen? Het verdriet van de hond telt dan even niet meer?
Uit ervaring weet ik dat oudere honden de meest dankbare honden ter wereld zijn. Hun dankbaarheid is met geen pen te beschrijven en daar kan een jonge pup never nooit tegenop. Nooit!
Ja, de tijd samen zal korter zijn, maar dankbaarheid en liefde kent geen tijd. Als jij een oudere hond nog een paar mooie jaren geeft, is jouw beloning dan niet de meest geweldige ervaring uit je leven?
Mijn hart ligt bij de oudere honden. Ik heb er al velen zien komen en ook weer zien gaan. John Coffey, dodingsstation, nog 2 mooie jaren bij mij gehad en gestorven toen hij 15 was. Dona, 22 jaar oud, op straat stervende gevonden en helaas maar 3 weken mogen genieten van mijn liefde. Oude mishandelde Zeus van nu inmiddels 12, al 5 jaar een zeer geliefd lid van mijn roedel. Oude kleine Johnny, zwaar getraumatiseerd en nu 11, inmiddels ook alweer 4 jaar hier. Oude dame Lidla, gekomen toen ze 10 was en nog 2-3 jaar een fantastische oude dag gehad bij mij. En nu hier de oude heer Aldo, inmiddels de respectabele leeftijd bereikt van 18 jaar, nu al 2 jaar hier en hij gaat nog als een trein!
Allemaal, stuk voor stuk, de meest dankbare honden ooit!
Ja, het doet pijn als ze weer moeten gaan. De een wat vroeger dan de ander. Maar ik ben niet egoïstisch en stap over mijn verdriet, want ik doe het niet voor mij, maar voor hun!!
En dat gevoel, dat zou iedereen eens moeten ervaren! Daar kan niets tegenop…. Niets!
Denk hier allemaal eens over na. Doe het voor HUN! Niet voor jezelf…
Geef ze een kans!!!
Geschreven door Desiree Beulen – Pandora Stichting
